Köprünün altındaki kırık hat

O, hayatı boyunca bir başlangıç noktası aradı.

Ama bulduğu şey, bir başlangıç değil; onunla kızı arasındaki onca yakınlığa, kurdukları o derin, arkadaşça bağa rağmen, kendi kalbiyle kızının kalbi arasında, kurdukları köprünün hemen altında uzanan görünmez bir kırık hattıydı. Bu, bir mesafe ya da sevgisizlik değildi; bu, kendi annesinin suskunluğunun bıraktığı, hükmü hâlâ süren bir vekâletnameydi.

​Onun kronik huzursuzluğunda, affedilmeyi reddeden, kaynağı belirsiz görünmez bir kayıp sesi yankılanıyordu. O, annesinin yaşayamadığı hayatın kostümlü provasıydı; provası asla bitmeyen bir oyunun yorgun başrolü.

​Doğum, bedenin takvime düşen bir tarihiyken; asıl varoluş, annenin kendi içindeki volkanı mühürlediği o ilk sessizlik ya da beklenenin aksi bir çok seslilik anında başlıyor.

​Psikanalistler buna “aktarım” adını verdi. Oysa bu, ruhsal mirasın arızalı bir kabloyla iletilmesiydi. Öyle mi bu kablo, kusursuz görünen anne–kız ilişkisinin altından geçer; her şey yolundayken bile, aniden bir cızırtı bırakır.

​O, annesinin sevmeden elden çıkardığı eşyaların, hayatta ilerlemesine engel olduğunu düşündüğü o derin bırakışın titreşimini taşıyordu. Annesi duygularını göğüs kafesinde ağır bir kilit altına aldı; o ise o kilidin sessizliğinin titreşimiyle büyüdü. Kendini büyüttü.

​İyileşmenin o arızalı kablonun ucunu bulup kendi prizine takmak olduğunu keşfetti. Tekâmül, yalnızca kendine dönmek değildi; Olgunluk, en karanlık kuyularına indiğinde, kendi yansıması yerine annesinin gölgesini görme cesaretini göstermek ve kabullenmekti. Kurban rolüne girmemek, suç ve suçlu ilan etmemek kendilik yolculuğunda şefkatle devam edebilmekti.

​Gerçekten de dostlar, insanın hikâyesi, kaç yaşında olursa olsun, bu sarsıcı farkındalıkla başlamalıdır.

​Çünkü bu durum, yalnızca bir Freudyen miras değildir; modern bilimin epigenetik aktarım dediği, duygusal yükün genetik kodun üzerine çizdiği görünmez bir haritadır. Travma yalnızca zihinde saklanmaz; sessiz bir alarm gibi, hücresel hafızaya kazınır ve sonraki kuşağa taşıyıcı proteinler aracılığıyla aktarılır. Bu, annenin sustuğu her şeyin, bireyin biyolojik sorumluluğu hâline gelmesidir.

​İşte bu yüzden, insanın tekâmül yolculuğu, yalnızca geçmişi onarmak değil; geleceğin kimyasını yeniden mühürlemektir. O zinciri kırmak zorundadır.

​Artık bilişsel, somatik, bütüncül ve kuantum terapilerinin rehberliğinde, o arızalı kablonun titreşimini dindirmesi; kendisine ait olmayan kederi, kendisine ait olmayan yükü iade etmesi gerekir.

​Çünkü insan, kendi hikâyesini gerçekten yazabilmek için, annesinin kitabındaki görünmez dipnotları silmek, eksik bırakılmış sayfaları kapatmak ve yeni bir bölüm açmak zorundadır.