BURSA, KADİM ŞEHİR…

Bazı başlangıçlar vardır insan hayatında iz bırakır. İlkokula başlama… Yeni eve taşınılan ilk gün… Yıllarca sürecek arkadaşlığın ilk merhabası…

5.Sınıftaki Meryem’in hayaliydi yazmak ve hiç tanımadığı, henüz tanışmadığı kişilerle yazıları aracılığıyla iletişim kurmak.. İlk hikayemi babamın daktilosunda o yaz yazmıştım, büyük bir heves ve sabırla.. İlkokul karnelerimin bulunduğu dosyada hâlâ.

Öğretmenlik mesleğimin ilk günü… Bursa kırsalında bir dağ köyü.. Kadim şehirde öğrencilere ulaşmaya can atan ilk adım.. Bursa’nın ayazında ilk yüz yanığı. “Bu kadar üşümek normal mi?” Soba yakmada ustalaşan gencecik eller.. Uludağ’ın zirvesine bu kadar yakınken hiç kayak yapamamak.. “Kargalar burada niye yok?” Kediler şanslı, her gün süt içiyor. “Bıldır sene ne demek acaba?” Bu çeşmelerdeki buz ne zaman çözünür? “Eben senin okula gelmene neden karışıyor evladım? Eben tayin olmadı mı onca sene?” Gülüşmeler… Her gün aynı saatte aksamadan çalışan kömür ocağı servisi; karlı havalarda aileme kavuşma umudum. Valizime yardım eden siyah elmas can eller..

Koza Han.. “Bu Han’ı bu kadar özel yapan nedir? Merkezindeki demli sohbetler mi, dünyanın başka yerlerinde asla bulamayacağınız naiflikteki ipek cümbüşü mü? Çok özel bir anlamı var, kesin.”

Tophane.. Az uzansak Eiffel Kulesi görünür mü ki buradan? Orası böyle güzel kokmaz ki baharda.. İhsaniye’deki çiçeklerden hangimiz almayı istemeyiz?

Şadırvanın sesi… Beyazın üzerine siyah mürekkepli hattat işlemeleri.. Huzurun merkezi: Ulu Camii.. Trafik, metro, İpekböceği, terminal… Tıp Fakültesinde kim bilir ne teşhisler, ne tedaviler, ne uykusuz geceler, ne müjdeli haberler… Amfide fuşya çorapları ile sınav öncesinde herkesi fısıltıyla güldüren o kız…

Öyle çok an, öyle çok anı, öyle çok kare var ki Bursa’ya dair zihnimde..

Bir gün klavyemin tuşlarıyla ilk gazete yazımı Bursa için kaleme alacağımı söyleseler, kesin inanırdım. Başlangıçların şehri, Kadim Şehir: canım Bursa… İyi ki geldim.. Yepyeni bir başlangıca: Merhaba…

Dr. Meryem ÇILDIR