ÖZEL ÇOCUKLAR

Geçtiğimiz günlerde sosyal medyada gözüme bir yazı ilişti. Bir baba kısıtlamalarda girdiği bir polis çevirmesinde başına gelenleri anlatmış, muafiyet sebepleri sorulan baba, ilgili maddeyi söyleyince, polis memuru özel çocuğunuz mu var? demiş… aslında o kadar da zor değil insanları mutlu etmek , bir polis memurunun gösterdiği ufacık bir hassasiyet adeta çiçekler açtırabiliyor o güzel babaların gönlünde…

Senelerdir hepimiz sosyal hayatın her yerinde karşılaşıyoruz özel çocuklarla bazen otobüste, bazen sokakta, bazen okulda… kendi kafamızda yaftalıyoruz da hemen, otizmli herhalde diyoruz ya da belki de spastik bunlarda aklımıza gelmezse engelli deyip geçiyoruz. Bu birer kelimeyle anlatılan çocukların öyle kocaman hikayeleri var ki aslında, doğdukları andan itibaren, hatta bazen anne karnında başlayan inanılmaz mücadele öyküleri.

Öyle çok özel çocuk var ki çevremizde hepsine gidip sorsanız, hastalıklarını öğrenseniz inanın şaşırırsınız. Bir fizyoterapist olarak gördüğüm binlerce hastadan sonra dahi hala bilmediğim, görmediğim hastalıklarla karşılaşıyorum. O özel çocuklarımızın ayrı ayrı hastalıklarını saysak inanın sayfalar yetmez. Ben daha çok mücadelelerinden bahsetmek istiyorum size. Örneğin; birçoğunun bebekliğinden itibaren her hafta özel eğitime ve fizik tedaviye gittiğinden eminim birçok kişinin haberi yoktur. Bu eğitimlerin içinden biri olarak söylüyorum, sizleri temin ediyorum ki hiç kolay süreçler değiller, bu kadarla da bitmiyor tabi, yürümek, okumak, yazmak, oturmak ve hatta bazıları yutkunabilmek için bile günlerce, aylarca, yıllarca eğitimler alıp ayakta alkışlanması gereken bir mücadele örneği sergiliyorlar. Birçoğu ortez kullanmak zorunda, hem de sürekli, o sıcak yaz günlerinde ayakkabılarımızın bile fazla geldiği, çıkarıp atmak istediğimiz anları düşünürseniz daha iyi empati yapabileceğinizi düşünüyorum. Ailelerin yaşadıkları zorluklar ve maddi yetersizlikler kendi başına apayrı bir konu zaten. Peki topluma ne yapmak düşüyor? Çok büyük şeyler beklemiyor bu aileler bizlerden… engelli demeyi ya da tahminlerde bulunmayı bırakıp özel çocuklar demek güzel bir başlangıç olacaktır diye düşünüyorum. Otobüslerde engelli ailelerini çocukları ile ilgili soru yağmurlarına tutmamak, iyi niyetle de olsa acıyan gözlerle bakmamak, sanki bulaşıcı bir hastalıkmış gibi davranıp ötekileştirmemek yapabileceğimiz en temel davranışlar. Bakmayın özel çocuk dediğimize işin aslı onlar ve aileleri özel ya da farklı hissettirilmek değil aksine kimsenin onları gözleri ile taciz etmediği normal bir hayat istiyorlar sadece… unutulmaması gereken bir söz var; HEPİMİZ BİRER ENGELLİ ADAYIYIZ! Ve buna göre davranmalıyız. Bir sonraki yazımda görüşünceye dek sağlıcakla kalın.